Moje wrażenia podczas obcowania z EMF, GMF, GEF

Ostatnio jestem zaangażowany w projekt zbudowany z niezależnych pluginów Eclipse’a. Taki system pozwalający na tworzenie modeli w oparciu o zdefiniowany, własny DSL. Dla osób nie siedzących w tym temacie dodam, iż wygląda to trochę jak edytor UML. Technologie użyte przy budowie systemu to EMF, GMF, GEF. Muszę przyznać, że czas wejścia w te technologie jest stosunkowo długi (przynajmniej jak dla mnie). Jednak, gdy już posiądzie się „tajemną” wiedzę tworzenie kompleksowych aplikacji staje się dużo prostsze. Kontakt ze stosunkowo prostą aplikacją zbudowaną o wspomniane frameworki powoduje, iż użytkownik końcowy ma wrażenie, że jest ona graficznie i funkcjonalnie dopieszczona. Nie trzeba zajmować się wieloma aspektami wymaganymi przy tworzeniu standardowych aplikacji takimi jak np. standardowe menu, integracja z repozytorium, przechwytywanie zmian w modelu od ostatniego zapisu, lokalizacja itp. Dużo rzeczy programowana jest poprzez model deklaratywny na podstawie, którego automatycznie generowany jest kod. W temacie EMF, GMF, GEF wciąż raczkuję. Może dlatego, iż rdzeń aplikacji tworzony jest przez mojego przełożonego, który dość długo siedzi w tym temacie, a moja rola ogranicza się głównie do poprawy zgłaszanych błędów. Jednakże jest to ciekawe dla mnie doświadczenie, gdyż sam widzę jak w przeciągu ostatnich dziesięciu lat zmienia się sposób pisania kodu i tworzenia systemów informatycznych.