Dlaczego nie warto trzymać transakcji w metodach klasy DAO

Wzorzec Data Access Object zwany w skrócie DAO jest wzorcem projektowym związanym z warstwą integracji. Klasa DAO zawiera metody odwołujące się do tzw. data storage, którym jest zazwyczaj baza danych. Wyobraźmy sobie sytuację, że musimy dokonać podmiany danych użytkownika, gdyż zmienił się jego adres zamieszkania. Procedura działania jest następująca:
1. Odszukanie użytkownika na podstawie jakiegoś identyfikatora
2. Pobranie adresu użytkownika
3. Ustawienie nowego adresu i zapisanie zmian do bazy danych
Każdy z tych punktów możemy traktować jako wywołanie pojedynczej metody obiektu (lub tez obiektów DAO). W standardowych przypadkach byłoby nierozsądnym otwieranie i zamykanie transakcji dla każdej z tych metod z osobna, gdyż niepotrzebnie zwiększałoby to wykorzystanie zasobów. Dodatkowo niepowodzenie jednego z trzech punktów powinno spowodować powrót bazy do stanu przed rozpoczęciem procesu uaktualniania adresu użytkownika. Rozwiązaniem nowej klasy zawierającej metodę w ramach, której wywoływane są poszczególne metody obiektu DAO. Dopiero tutaj, na początku tejże nowej metody otwieramy transakcję, która zamykana jest po wywołaniu ostatniej metody obiektu DAO. Czyli metody zapisującej nowy adres do bazy danych. W ten oto sposób popełniliśmy niechcąco wzorzec Application Service.